Stroom

Nederlands log,

Deel Paola.

Met een stroom van vloeiende woorden zal ik proberen het pad te schetsen dat mij sinds een paar maanden dichter moet brengen bij de projectie van een toekomst die ik altijd heb gedacht te willen, 

Nederlandse kronieken op fietspaden waar het mogelijk is om karamelkruimels van ziel tegen te komen, verspreid in de euforie van het bijna ongehoorde ritme van incidentele afdalingen. 

Elke morgen, ondergedompeld in ademhalingen die bijna samensmelten met het trappen, onthul ik aan mijn onoplettende blik wat nu een steeds veranderende routine is geworden.

In een context waarin elke dag naar zichzelf verwijst, denk ik niet dat de perceptie van een moment ooit zo zinvol is geweest: de tijd, binnen de grenzen van een week die geleidelijk zijn onstabiele schommelingen tussen jaren en seconden verliest, begint echt te zijn, begrijpelijk, soms waar.

En hoewel het manipuleren van getallen die ik altijd met tussenpozen van vijf heb beschouwd in zekere zin mogelijk is, blijft onvoorspelbaarheid een constante die dagelijks tot uiting komt in lenzen die beslagen zijn in een orde die ik de laatste tijd als schijnbaar begin te beschouwen.

Met mijn gezicht beroerd door regendruppels die in een halve minuut kunnen veranderen in hagel of verdwijnen, vraag ik me af of het sporen kunnen zijn van een melancholie die onmogelijk is over te brengen, spiegels van een werkelijkheid die minder eentonig is dan ze lijkt.

En tussen bladeren die eeuwig vochtig zijn en bochten die ik niet langer aarzel te nemen, denk ik dat ik de enige kans verloren heb om mezelf te zien leven.  Misschien heb ik het niet meer nodig.

Het verhaal van een polaroid verloren in de duisternis van een licht met warme tinten en reflecties die me passen als een handschoen. 

Kan men zoveel zijn?

Heimwee,

thuis wordt gespeld met een puntkomma.

In het samenraapsel van nieuwigheid waarin ik paradoxaal genoeg heb moeten waden, is afstand, een jaar later, weer veranderd in iets wat moet worden afgebroken in plaats van onderhouden. Terwijl ik zorgvuldig een soort subtiele afstand blijf bewaren, probeer ik mijn hoeken zo te vormen dat ze overeenkomen met de weinige randen die ik heb overgehouden, in een volgorde waarvan ik niet weet of die willekeurig of opzettelijk is, in de nieuwe, voortdurend evoluerende dynamiek die mijn leven is geworden. Als de duisternis van een kamer, hier, verstoken is van lichtspelen en het water en de lucht dezelfde kleur hebben als verveling, is dit tetris van mij misschien de enige manier om deze driedimensionale saaiheid te bestrijden, of misschien is het een manier om ruimte te maken voor mezelf in een wereld die ik nog niet helemaal begrijp. Ik vraag me af of het gewoon een kwestie van gewrichten is.

En dan, erover nadenkend, zou ik soms gewoon een fiets willen zijn die haastig geparkeerd staat tussen de grachten: volkomen misplaatst, zwevend tussen een niet-plaats en de plaats waar de vrijheid concrete nuances aanneemt, in samenhang met mijn veelvormig en altijd hetzelfde wezen.

Ik reis naar het centrum van Holland door een licht open raam en ijzige tocht:

Ik vang een glimp op van de weerkaatsing van een papieren lamp die in het pikkedonker wordt geprojecteerd en die een paar straatlantaarns met een te koud licht tevergeefs proberen te verwarmen. Misschien heb ik het verlangen om te verdwalen in een onbekend scenario en de angst om verder te gaan dan genummerde bomen en huizen waar ik de indruk heb al geweest te zijn.  Een soort vage heimwee naar onbepaalde opschorting en woorden in een taal waarvan ik de nuances begrijp.

Zonneschijn,

een schouderklopje in een land waar geen liefkozingen zijn: luchttijd,

uitwaaien: schakeringen van stiltes die niet hoeven te worden opgevuld in warme ruimten die in de tijd moeten worden opgevuld.

Vrijheid is twee punten impliciet 

in ronde haakjes gevuld met de hoeken van een rechtlijnige werkelijkheid.

Uniform zoeken naar mijn centrum.

Kan empathie helemaal ontbreken?

Ik weiger dat te geloven.

Misschien is er een kwetsbaarheid die gewoon ontdekt moet worden, een gebrek aan of opzettelijk begrip van jezelf.

Hoofd in een luchtbel, lichaam licht,

verhaal van een oranje mondkapje

trofee van het eindelijk loslaten,

vier maanden.

Ik dacht dat emoties beleefd moesten worden vanuit  borst.

of hart,

maag dissecties,

alleen vlinders.

Echo’s van een dimensie die vaag weer verschijnt als mijn oogleden sluiten,

gestoord signaal in de huidige niet-plaats op de weg naar een toekomst die ik me alleen maar wensen kan. 

Het herontdekken van een rationaliteit die mijn kunstenaarsmasker liever niet erkent.